Dag lieve Jip! Alles over hoe mijn kat is overleden…

Toen ik van op kamers wonen en verhuisde naar een eigen mini appartementje, wist ik 1 ding zeker… ik wil een kat! En dat was 18 jaar geleden Jip.

In deze blog vertel ik je alles over mijn lieve Jip die op 17 september 2025 na 18 jaar is overleden. Maar ik hoop ook kattenbaasjes te attenderen op altijd alert te blijven op de gezondheid van hun kat.

Jip was geen knuffel kitten

Ik ben vanaf baby gewend aan katten in huis. En toen ikzelf een kat kon nemen, deed ik dat direct. Ik had totaal geen research gedaan en dacht dat ik alles wel wist van katten… En daar was Jip. Via via kwam hij op mijn pad. Ik haalde hem op de fiets in een boodschappentas.

Hij was een totale “terror kitten”. Wilde niet knuffelen, viel me aan en was helemaal niet zoals ik mij een eerste kat had voorgesteld. Hij sloopte mijn huis en kreeg helemaal geen contact met hem. Jip was nog maar 6 weken toen hij bij mij kwam. Veel te jong en daardoor totaal niet gesocialiseerd. Geen chip, geen entingen en dierenartscheck.

Met de kennis van nu zou ik natuurlijk nooit zo een kitten aanschaffen. Na een paar weken nam ik er nog een kat bij, Bo. Ik dacht dat hij dat hij dan een leuk vriendje had. Die twee werden nooit dikke vrienden, maar accepteerde elkaar wel. Bo was een hele aanhankelijke kat, Jip nam daardoor de rol aan dat hij minder zichtbaar was.

Toch werd Jip steeds aanhankelijker en veranderde in een knuffelkont. Bo heb ik in 2019 moeten laten inslapen door een tumor in zijn kaak. Jip die was er altijd en leek ineens te floreren na de dood van Bo, hij leek zelfverzekerder te worden. Ook toen ik Ted erbij nam en niet veel later het kleine poesje Billie. In 2024 kwam ook hondje Flop in huis. Jip accepteerde alles. Die vond elke verandering prima.

Seniorencheck

Hij is eigenlijk nooit ziek geweest. Jip werd wel een beetje een opa het afgelopen jaar. Na zijn jaarlijkse seniorencheck kwam er de laatste keer een schildklierprobleem naar boven. Medicatie leek echter nauwelijks aan te slaan. Bij de laatste dierenartscheck en bloedonderzoek, kwam eruit dat hij weer was afgevallen. Dat was niet de bedoeling. De medicatie werd verhoogd en mij werd een operatie en extra onderzoeken als alternatief aangeboden.

Toch besloot ik dat ik niet nog een keer een bloedonderzoek zou laten doen. Alhoewel ik altijd erachter sta om dieren alle medische hulp te geven die ze verdienen, denk ik dat het goed is om ook naar de leeftijd en actuele gezondheid te kijken. Jippie bleef nog steeds actief en sprong tot kort geleden nog op alle kattenplankjes, maar viel wel af. Ik propte hem vol met alle soorten voer, biefstuk en vers vlees.

Wanneer inslapen?

Ik had een week voordat hij doodging een plekje op het aanrecht ingericht waar zijn favoriete huisje stond en hij rustig kon eten. Eerst sprong hij zelf nog op het aanrecht, daarna zette in een stoel voor hem neer zodat hij bij zijn plekje kon komen en 2 dagen kwam ik s’morgens beneden en lag hij onder die stoel te slapen. Springen ging niet meer blijkbaar en richtte ik een beschermd plekje voor hem in op de grond.

2 dagen voor zijn dood, leek hij ineens snel af te takelen. Hij kon niet meer springen en op te geven. Ik wilde hem niet meer lastig vallen met allerlei onderzoeken. Dus ik maakte met de dierenarts de afspraak om hem op vrijdag in te laten slapen.

Dit is denk ik de moeilijkste keuze als diereigenaar. Wanneer is het juiste moment? Wanneer moet je je lieve huisgenootje in laten slapen. Ik heb als kattentrimmer zo vaak het advies gegeven. Maar als het je eigen dier betreft is het toch anders. Je kijkt toch naar andere mogelijkheden en denkt dat er misschien nog een weg is om het overlijden te rekken.

Nu durf ik wel over mezelf te zeggen dat ik realistisch ben hierin en altijd kijk naar de kwaliteit van leven.

Jip is zelf gegaan…

Op woensdag leek hij ineens nog sneller achteruit te gaan, daarom maakte ik de afspraak met de dierenarts dat hij de dag erop ingeslapen zou worden.

Maar op woensdag avond, na mijn werkdag zag ik ineens dat hij binnen een uur nog vager werd. Hij leek niet meer te weten waar hij was, plaste zichzelf onder. Ik twijfelde om naar een spoed dierenarts te gaan. Zo een bezoek zou ook weer veel stress geven. Ik legde hem in zijn favoriete kattenhuisje, aaide hem, zei dat alles goed was en hij kon gaan. De hele avond zat ik naast hem, maar besloot hem even een half uurtje met rust te laten in zijn huisje. Dan kon ik daarna alsnog besluiten om naar een avond dierenarts te gaan.

Toen ik na een half uur ging kijken, dacht ik dat hij sliep. Ik aaide hem en ontdekte al snel dat hij was overleden, maar was nog warm. Waarschijnlijk was het dus net gebeurt. Ik schrok me helemaal rot. Dit kon toch niet zomaar gebeuren, zonder mijn bijzijn? Hij was er in alle rust stiekem tussenuit gepiept.

In paniek en verdriet belde ik mijn ouders. Aan de ene kant opgelucht dat ik hem het inslapen heb kunnen besparen, maar ook geschokt dat hij ineens dood was. Ik pakte hem op, heb hem vastgehouden en heel hard gehuild.  Ik kon niet geloven dat mijn lieve Jippie er niet meer was.

Daarna kwamen ook mijn praktische overwegingen naar boven… het was al 10 uur savonds… wat moet ik nu doen? Ik appte/belde met een paar collega’s en 1 ding was zeker… ik moest zijn lijfje koel houden, want ik wist dat ik pas de dag erna na 15.00 uur hem kon brengen bij Anubis.

De avond dat hij was overleden

Nu hij nog maar net overleden was, besloot ik hem zo mooi mogelijk in een vervoersmandje te leggen op een zacht dekentje. Want ik wist dat een overleden kat snel stijf werd. Huilend legde ik hem in het mandje. Aaiend over zijn oortje en snoetje. Mijn andere huisdieren Ted, Billy en hondje Flop kwamen nog even afscheid nemen.

Het voelde aan de ene kant heel fijn dat hij zelf was overleden, gewoon rustig in zijn slaap. Ook heel bijzonder dat ik die avond thuis was en niet aan het werk, dat ik hem nog wat laatste knuffels heb gegeven en zo in de gaten heb kunnen houden. Dat ik tijdens de laatste knuffel zei… laat maar gaan lieve Jippie, je mag nu gaan. Maar aan de andere kant ook heel raar en onwerkelijk dat hij ineens dan toch echt overleden was.

Voor die nacht zette ik het mandje voor de deur van het balkon met de deur open en een koelmatje op zijn lijfje. Het was een hele koude nacht, dus ik hoopte dat dit hem goed zou houden.

Het laatste afscheid

De ochtend erop had ik eigenlijk gepland dat ik gewoon zou werken. Maar het lukte niet. De hele nacht lag ik wakker en als ik in slaap viel droomde ik over Jip. Constant werd ik huilend wakker. Mijn klanten heb ik daarom die dag verzet. S’morgens durfde ik eigenlijk niet in het mandje te kijken, bang voor de realiteit, maar ook of zijn lichaampje nog wel oké zou zijn. Toch ging kijken en hij bleek nog perfect.

De hele dag bleef ik huilen, naar hem kijken en zijn oortje aaien. Toevallig had ik wat verse bloemen in huis die ik bij hem legde. Ik bracht hem om 15.00 uur naar uitvaartcentrum Anubis te Almere. Waar ik net zoals in 2019 bij het overlijden van mijn kat Bo weer zo geweldig lief werd ontvangen.

Zoveel respect, luisterend oor, begrip en ruimte voor mijn verdriet. Ik zou dit werk echt nooit kunnen doen, want ik zou bij elk overleden diertje meehuilen. Rustig werden alle wensen besproken qua cremeren, urn, pootafdrukje etc. Alles werd duidelijk uitgelegd en er was meer dan genoeg ruimte voor mijn tranen en afscheid nemen.

Ik aaide Jippie nog uitgebreid. Over zijn hoofdje, oortjes, lijfje en staartje. Voor de laatste keer kon ik hem aanraken. Het liefste liet in hem nooit meer los. Tranen stroomde over mijn wangen en besloot ineens dat het goed zo was en ging weg. Huilend reed ik naar huis en werd geconfronteerd met de harde waarheid… zijn favoriete ligplekje met zijn haartjes erop, de half leeggegeten voerbakjes en een kast vol met speciaal voer wat ik voor hem had gekocht. En nog erger… geen Jip meer.

Mijn lieve trouwe Jippie

Jip zat al 18 jaar in mijn systeem. Ondanks mensen die ik kwijtraakte al die jaren, was hij altijd een stabiele factor. Eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik Jip fantastisch vond, maar dat ik met andere katten een diepere band dacht te hebben. Hij was gewoon een beetje een vreemde vogel, die zijn eigen plan trok.

Maar nu hij is overleden besef ik ineens dat we juist wel een hele diepe band hadden. Je weet pas wat je mist als het weg is… Jip was er altijd. Hij had geen uitgesproken persoonlijkheid. Liet zich af en toe zien, was soms zelfs een beetje irritant als hij weer eens iets van het aanrecht jatte. Nu hij dood is, weet ik dat er “gewoon zijn” juist heel waardevol, veilig en vertrouwd is.

Want mijn god wat mis ik nu mijn lieve vertrouwde Jip. Die kat die er 18 jaar lang altijd was. Jip liet mij in al die jaren nooit in de steek, in tegenstelling tot heel veel mensen mensen. Hij vertrouwde op mijn zorg en heeft vele hoogtepunten en dieptepunten in mijn leven meegemaakt.

Schuldgevoel

Jip was eigenlijk nooit ziek en ik hoefde me nooit zorgen om hem te maken. Hij was er onvoorwaardelijk en eiste geen extra aandacht. Pas de laatste week trad hij na 18 jaar op de voorgrond en was ik 24/7 met hem bezig. Bijvoeren, extra eten kopen, twijfelen, heel veel aaien.

Alhoewel ik hem natuurlijk veel heb geknuffeld in al die jaren, voelde ik me ineens schuldig. Heb ik hem wel genoeg aandacht gegeven? Heb ik hem wel voldoende liefde gegeven? Gelukkig kan ik mezelf dan weer tot de realiteit brengen. Want ik weet dat ik ontelbaar veel liefdevolle momenten met hem heb gehad, altijd perfect voor hem heb gezorgd en alle nodige medische zorg heb geboden.

Nu hij weg is voel ik ook een soort van rust. Ik besef me ineens dat ik de afgelopen weken obsessief bezig was met bijvoeren, elke keer weer nieuw natvoer kocht in de hoop dat hij dat zou eten en mijn constante twijfel wanneer ikzelf de keuze moest maken om hem in te laten slapen. Bij elke opleving, leek hij weer super goed te gaan en stelde ik zijn heengaan weer uit.

Wanneer kies je voor inslapen?

Wanneer kies je voor inslapen? Wanneer kijk je het nog even aan? Dat is denk ik de moraal van deze blog. Nu ik op dit moment van schrijven bijna 10 jaar kattentrimmer ben, kijk ik terug op dat ik in al die jaren ontelbare keren een kattenbaasje heb geadviseerd om hun kat in te laten slapen.

Het is toch anders als het je eigen kat betreft. Bij Jip twijfelde ik al een tijdje, maar door zijn oplevingen stelde ik het elke keer uit. Daarnaast kan ik achteraf zien dat ik ook een beetje blind werd voor zijn achteruitgang. En dat zie ik ook bij veel kattenbaasjes. Je ziet je kat elke dag en merkt daardoor minder snel op dat de kat dunner wordt, minder eet/drinkt en zich anders gaat gedragen.

Wat ik soms vergeet, maar nu ik oude foto’s terug zie, is dat hij altijd een hele dikke kat is geweest. Hij was ondanks speciaal voer, zijn hele leven te zwaar.

Je wilt je lieve maatje niet kwijt en haalt hoop uit elke opleving. Hopelijk heb ik met deze blog kunnen motiveren om altijd alert en kritisch te kijken naar de gezondheid van je kat. Maar ook om los te laten wanneer jij er misschien nog niet klaar voor bent, maar je kat wel.

Rouwen

Het verlies van een huisdier wordt soms een beetje gebagatelliseerd en onderschat. Dit is totaal onterecht, want het verlies van je harige maatje kan net zoveel verdriet meebrengen als dat van een mens. Hier mag je om rouwen en de tijd voor nemen om te verwerken.

Ik merk dat ikzelf vrede heb dat Jip er niet meer is, aangezien hij een hoge leeftijd heeft bereikt. Maar toen ik mijn kat Bo door een tumor op 11 jarige leeftijd moest laten inslapen, heb ik jaren in rouw gezeten en hier heel veel moeite mee gehad om te accepteren.

Bekijk de video serie over het verliezen van een huisdier

In mijn driedelige Youtube serie neem ik je mee met hoe het is hoe het is om een huisdier te verliezen, zie je een interview met een psycholoog die gespecialiseerd is in rouwen over een huisdier en hoe het er bij een dierenuitvaartcentrum aan toe gaat. Klik HIER om de video’s te bekijken.