Dag lieve Bo, ziekte, afscheid nemen, inslapen en verwerking

Als je mijn Social Media hebt gevolgd, dan weet je misschien al dat ik mijn liefste Bo helaas heb moeten laten inslapen. Graag vertel ik je het hele verhaal en druk ik op je hart dat een kat geen goedkoop huisdier is.

Wanneer je een kat in huis neemt, dan sta je er misschien niet direct bij stil dat je ooit eens afscheid zal moeten nemen. Maar als het moment daar is, dan voelt het alsof er een familielid van je verdwijnt. Mijn allerliefste oogappeltje heb ik moeten laten inslapen. En omdat dit zo verdrietig is, maar wat alle katteneigenaren eens gaan meemaken of al eens hebben meegemaakt, heb ik besloten om alles op te schrijven. Ga even zitten en lees mijn verhaal, daarnaast heb ik een hele berg met mooie foto’s toegevoegd.

Nieuw voor mij

Van kleins af aan ben ik gewend aan katten om mij heen. Natuurlijk heb ik wel eens afscheid moeten nemen van katten toen. Maar ik was heel klein. Of ik was al het huis uit toen mijn “jeugdkatten” overleden. Daar had ik natuurlijk ook veel verdriet van. Maar ik heb nog nooit zelf keuzes hierin hoeven maken, alles zelf moeten regelen of een kat helemaal van mijzelf moeten missen.

Wij hadden vroeger heel veel katten en mijn moeder heeft zelfs een tijdje gefokt met het Perzische ras. Ik kan mij nog herinneren dat er toen onze kat Dustin moest worden ingeslapen. Hij was zo ziek. Ik was heel klein toen en wij hebben hem in de tuin begraven. Vele jaren later overleden de twee andere katten uit mijn jeugd, Sheba en Stuiter. Ik was erg verdrietig, maar ik woonde dus al een hele tijd niet meer thuis en merkte dat het dan iets verder van mij afstond.

Hoe kom ik aan Bo?

12 jaar geleden kreeg ik mijn eerste eigen woning, daarvoor woonde ik al 2,5 jaar op kamers. Zodra ik de sleutel kreeg van mijn eigen mini kasteeltje, wilde ik direct een kat. Een jaar later had ik Jip in huis. 6 Weken oud bleek Jip en hij was een complete terrorist. Ik had toen nog geen idee van katten, nu weet ik dat dat veel te jong is. Toevallig kwam iemand op mijn weg die mijn verhaal hoorde en adviseerde om er nog een kat bij te nemen. Bo kwam uit een verwaarloosd nestje en ik besloot te gaan kijken. Dezelfde dag had ik nog een 2e kat erbij. Bo was een super schattige knapperd van een paar maanden oud. Ik was gelijk verliefd. Een mega aanhankelijke, half langhaar kwam mijn leven binnen. Een zeer focale troetelbeer waar ik al mijn verhalen aan kwijt kon en hij kletste altijd vrolijk terug. Ik hield direct van hem.

Hier een aantal van eerste foto’s van Bo, toen ik hem net had:

Jip en Bo zijn nooit de beste vrienden geworden. Maar toch spotte ik ze vaak genoeg samen. Ik woonde in een mini appartementje van 30m3. Achteraf nu ik zoveel meer kennis heb van katten, had ik het anders aangepakt. Maar ik heb ze direct bij elkaar losgelaten. Jip is in deze woning altijd een hele angstige kat gebleven. Bo daarentegen vond hoe meer visite des te beter. Hij lag bij iedereen op schoot, knuffelde met elk bezoek en hield van mensen.

En dat is eigenlijk nooit veranderd. Bo lag altijd op mijn schoot of in de buurt. Volgde mij overal. Ik heb best wel veel doorstaan de afgelopen 11 jaar en Jip en Bo waren er altijd voor mij. Exvriendjes, verdriet, werk verliezen, vrienden achterlaten en andere verdrietige dingen, deze twee liefdes waren er altijd. Om mij te troosten, op te vrolijken en uit bed te trekken om een nieuwe dag te beginnen. Ik zal eerlijk met jullie zijn, ik heb best depressieve periodes gehad de afgelopen 11 jaar. Mijn katten hielden mij elke dag op de been en gaven mij de boost om door te zetten. Jip en Bo zijn van onschatbare waarde voor mij en ik zie ze als mijn onvoorwaardelijke vrienden.

Bo was trouwens het beste model voor mijn bedrijf. Hij werkte mee aan alle reviews die ik heb geschreven, hij vond alles leuk! Ook stond hij graag model voor alle 1000den foto’s. Veel hiervan heb ik op mijn website gebruikt. Wat is hij knap hé?!

Hoe begonnen de problemen met Bo?

Katten laten nauwelijks pijn zien. Ik noem het zo vaak in al mijn blogs de afgelopen 3 jaar sinds ik kattentrimster ben. Maar dat ik het zelf heb mogen ervaren maakt dat feit nog duidelijker. Vanaf mijn kattentrimster job heb ik zoveel geleerd over katten en gezondheid. Vooral mijn nauwe samenwerkingen met dierenartsen heeft mijn beeld over kattenwelzijn totaal veranderd. Ik heb tot 3 jaar geleden mijn katten nooit laten checken elk jaar, laat staan inenten. Wat een onzin, het zijn toch binnenkatten? Ik ken mijn katten, ik merk heus wel als er wat aan de hand is. Maar dankzij mijn kennis nu over kattengedrag, mijn netwerk aan dierenartsen, de informatie die ik nu weet over kattengezondheid en ik katten nu beter kan “lezen” qua hun gedrag, is Bo zijn mindere gezondheid opgemerkt.

Begin maart 2019 begon Bo ineens een beetje gek te eten. Maar niet altijd, gewoon beetje vreemd. Een week later zag ik hem ineens aan zijn bekkie krabben, maar ook dat was de dag daarna weer weg. Je kent het wel, je bent druk en laat het gaan. Halverwege maart zag ik hem ineens met zijn pootje aan zijn bekkie graven. Hoe lief Bo ook is, ik kan echt niet in zijn mond kijken. Dat liet hij echt niet toe. Ik keek heel even en zag alleen een mini rood randje om zijn linker beneden hoektandje. Ik besloot een afspraak te maken met mijn vaste dierenarts.

De eerste dierenarts bevindingen

Ik vertrouwde mijn dierenarts blind. Net zoals een dierenarts geen kattentrimster is, ben ik geen dierenarts. Ik ga af op hun advies. Ik bracht Bo en zij zeiden dat ze misschien een Tumor verwachten. Maar dat werd snel weggewuifd. Ik kon Bo dezelfde week nog brengen. Ze zouden een foto maken en daarna direct de tanden verwijderen als dat nodig was. Ik heb Bo natuurlijk direct gebracht en de linkerhoektand plus nog een paar andere tandjes bleken verwijderd toen ik hem kwam halen.

Mijn katten zijn niet verzekerd, maar ik heb wel een spaarpotje voor mijn katten. Ik haalde Bo op van zijn operatie en alles leek goed. Pijnstillers mee en ik ging elke 3 dagen terug naar de dierenarts om antibiotica te prikken. Ik kreeg deze namelijk niet goed erin thuis. Die dierenarts vertelde mij bij één van die bezoeken dat het er nog niet zo goed uitzag. Misschien had ze het niet goed gehecht. Ik heb geen idee natuurlijk, dus ik vertrouwde op haar advies. De weken gingen voorbij.

Hier zie je duidelijk dat het bekkie nog dik is, waar de tanden zijn verwijderd

Na 3 weken zag ik Bo zijn bekkie ineens dikker worden. Ik had die weken helaas enkele nare privé problemen. Ik keek het nog even aan. Maar ineens zag ik zijn gedrag veranderen. Van mega knuffel, trok hij zich van de een op de andere dag terug. Ik ging naar mijn eigen dierenarts. Ze schrok toen ze de toestand van Bo zijn mond zag. Van haar reactie werd ik direct hevig emotioneel. Maar de rest van haar woorden raakte mij enorm. Ze vroeg: hoever wil je gaan? De eigenlijke vraag van haar was: Hoeveel geld wil je erin pompen? Ik was enorm emotioneel. Al moest ik naar Australië vliegen, het had mij geen reet uitgemaakt qua kosten. Maar is het katvriendelijk en heeft de kat daarna nog kansen?

Het voorstel was om binnen 2 dagen weer af te spreken. Ze zou dan foto’s maken en als het er slecht uit zou zien, zou ze preventief de halve kaak verwijderen en een biopt maken. Bij mij rijst direct de vraag, waarom is er die paar weken geleden niet direct een biopt gemaakt? Mijn kat heeft al een tijdje pijn en we hebben allemaal geen idee wat er aan de hand is. Maar had ik dat moeten voorstellen? Ik had geen idee. Dat had de dierenarts moeten doen! Moet ik dan maar de kaak verwijderen zonder dat ik weet wat het is?

Dan maar een kaakamputatie?

Maar gelukkig heb ik vele dierenartsen in mijn netwerk en heb ik gevraagd of dat dik worden niet een beetje vreemd was. Zij gaven allemaal aan dat dat geen goed teken is. Waaronder kattenkliniek Felicare te Soest. Ik werk al een hele tijd daar op locatie om katten te trimmen en ik weet dat zij echt alleen katten als specialisatie hebben. Ik ken deze toegewijde dierenartsen inmiddels goed en zie ook hoe het bij hun op de achtergrond aan toe gaat. Alleen maar liefde voor hun vak en voor katten. Een algemene dierenarts is op alle dieren gericht, katten, honden, knaagdieren, reptielen etc. Dat behoeft allemaal een andere aanpak.

Kattenkliniek Felicare heeft maar 1 specialisatie: katten. Ik besloot om met mijn Bo naar hun te gaan voor een second opinion. Ze hebben foto’s gemaakt, een biopt afgenomen en alles bekeken. Hoewel het even rijden is vanaf Almere, heb ik geen moment spijt gehad van deze beslissing. Zij vertelde mij dat ze nooit een kaak amputatie zouden adviseren zonder te weten wat het is. Ze zijn zo lief geweest voor Bo en enorm deskundig.

De dierenartsen bij Felicare hebben de fotos van mijn andere dierenarts vergeleken met de laatste keer. Duidelijk is te zien dat de kaak wordt “opgegeten” door “iets”. Ik moest heel erg huilen. Mijn lieve Bo heeft pijn. Ik heb zelf geen kinderen (ik ben 34 jaar) maar het idee dat Bo pijn heeft, breekt mijn hart. Mijn kattenkindje. Ik kon alleen maar wachten. De hoop dat het een ontsteking is, met dat het foute boel is, wisselen elkaar constant af. Onzekerheid, intense liefde, angst en tussendoor eigenlijk wel weten dat het niet oké is, voelde ik elke dag.

de uitslag

En dan zit je een week in spanning. Ze hadden mij al voorbereid. Het ziet er slecht uit. Het biopt kan langer duren als ze ook bot op een tumor testen. Ze zetten dat op kweek en dat kan een paar dagen duren voordat de uitslag er is. Als ZZP’er en dus fulltime kattentrimster, kun je niet al je klanten afbellen, want dan heb je geen inkomsten. Het liefste zou ik de hele dag Bo aankijken en hopen, bidden dat het allemaal mee zou vallen. Maar daar zit een kat ook niet op te wachten. Het is erg ironisch dat ik dan ook nog eens dagelijks zo een 8 katten op de trimtafel heb. Mijn hele dag en leven draait om katten. Maar toch is de afleiding en het contact met klanten fijn. En heb ik juist extra genoten van de gezonde katten op de tafel. Daarnaast dwong ik mijzelf om niet te huilen de hele dag, want je kan niet als een huilend molletje met dikke ogen aankomen bij klanten.

Ik merkte in het weekend dat Bo zich steeds meer terug trekt. Hij was zichzelf niet meer. Hij had duidelijk pijn en wanneer hij zichzelf probeerde te wassen schreeuwde hij het uit. Hartverscheurend om te zien. Ik belde Felicare en ze adviseerde extra pijnstillers op te halen. Zoals sommige van jullie weten, is mijn agenda een gekkenhuis. Dus na wat klanten verzetten en tussen de ritten door kon ik dit bij ze ophalen. Ik reed daarna direct langs huis om de sterke pijnstillers toe te dienen.

Felicare belde mij op woensdag 15 mei 2019 met de uitslag van het biopt. Het was foute boel. Geen ontsteking, wel een kwaadaardige tumor. Er waren zelfs tekenen gevonden dat er waarschijnlijk al uitzaaiingen zijn. Mijn voorgevoel werd dus bevestigd.

Wat is er mis gegaan?

Laat ik voorop stellen dat ik echt niks had kunnen doen aan de uitslag en het verdrietige eind. Echter zijn er wel dingen misgegaan. Mijn eerste dierenarts had heel anders moeten handelen. Ik vertrouwde blind op hun advies en behandeling. Ze zeiden dat we een afspraak moesten inplannen om foto’s te maken en na de foto’s zou ze daarna direct besluiten om de tanden te trekken. Toen ik voor de operatie kwam, had ze na de foto en haar vermoedens betreft een tumor, direct een biopt moeten nemen. Ze had niet eens Bo de operatie moeten laten ondergaan. Gewoon de hoektand en omliggende tanden laten zitten en eerst een biopt afnemen. De operatie met tanden trekken, is heel erg ingrijpend geweest voor Bo. Daarnaast denk ik dat het tanden trekken hem onnodig heeft laten lijden doordat er een open wond heeft gezeten en de tumor dus nog makkelijker om zich heen heeft kunnen grijpen.

Als ik het biopt had afgewacht had ik al eerder kunnen weten dat het foute boel was. Dan had ik hem de lijdensweg met pijn kunnen besparen. Hij heeft na de operatie namelijk achteraf gezien heel veel pijn gehad, dat had ik kunnen voorkomen. Dan had hij niet al die tijd een open wond gehad van de missende tanden. Daarnaast heeft die dierenarts mij nooit verteld wat de opties allemaal waren en last but not least, mij verteld wat de kosten ongeveer waren. Het gaat in mijn geval niet om het geld, al moet in nu naar de maan vliegen, een ticket kopen naar Australië of het duurste kattenspeeltje kopen wat er is, ik had een alles voor hem over gehad. Maar nu ik het achteraf bekijk is het wel heel erg netjes om vooraf het kostenplaatje te bespreken.

Ik kwam best wel voor een verassing te staan namelijk toen ik daarna moest afrekenen. Alle kosten trouwens die ik totaal heb besteed aan Bo, inclusief operatie, controles, extra voer, extra pijnstillers/medicijnen, inslapen en crematie, komen rond de 2200 euro. En het gaat mij nogmaals niet om het geld, maar het tanden trekken had mij wel geld gescheeld. Ik had ook een seniorencheck voor een boel geld ingepland, als hij toch al onder narcose was, konden ze dat gelijk doen. Een dierenarts had direct kunnen zeggen: Nou Desiree, dat is voor latere zorg, laten we eerst dit aanpakken. Uit de seniorencheck kwam trouwens niks negatiefs naar voren.

Toen ik terugkwam voor een check nadat ik had opgemerkt dat zijn bekkie weer dik werd, zei die dierenarts: Hoe ver wil je gaan? Oftewel: Hoe dik is je portemonnee? Toen die dierenarts de kaak amputatie voorstelde was ik hevig geëmotioneerd, alles om Bo te redden was voor mij prima. Echter denk ik dat een dierenarts altijd moet denken in belang van het dier, niet aan de emoties van een eigenaar of de grote van hun budget. Natuurlijk is het goed om de mogelijkheden die er nog zijn te benoemen, maar er moet daarna direct verteld worden of die opties wel diervriendelijk zijn.

Er is dus zeker iets mis gegaan als ik terugkijk op het hele proces. Bo had nooit met een open wond hoeven lopen. Ik had eerder een uitslag gehad als er direct een biopt zou worden afgenomen, vooral als er na de eerste foto’s al twijfels was. Ik heb deze misstappen trouwens aan de desbetreffende dierenarts gemeld inmiddels, in de hoop dat ze in de toekomst andere keuzes maken qua behandeltraject.

En toen?

Enige optie om door te behandelen is om de kaak dan inderdaad deels te verwijderen en daarna te bestralen. Het is maar afwachten of een kat na die operatie überhoubt weer gaat eten. Hij zou een sonde krijgen en dan maar zien hoe het loopt. Bo zou letterlijk gehandicapt zijn daarna. Ik zou om de zoveel weken naar een speciallist moeten. Bo vindt autorijden het ergste wat er is. Natasja en Elisa van Felicare drukte mij op het hart dat dat echt vanuit de kat gezien, niet diervriendelijk is om Bo dat aan te doen. Bij mij was dat echt uitgesloten om hem dat te laten ondergaan.

Laten leven of nog langer uitstellen is echt eigen belang en niet in belang van Bo. En toen moest ik één van de moeilijkste keuzes uit mijn leven maken. Ik heb er voor gekozen om Bo vrijdag 17 mei 2019 in te laten slapen. Maar toen stond ik voor nog meer keuzes. Keuzes waar ik helemaal geen zin in had en mij helemaal niet mee bezig wilde houden, maar je moet. Belangrijk vond ik het dat mijn moeder erbij zou zijn, zij is “ervaren” hiermee en een echte catlady.

Ik wilde perse Bo thuis in laten slapen, want ik wilde hem een autoritje besparen. Een dierenarts vlakbij mijn huis heb ik gebeld en zij konden vrijdag 17 mei om 16.00 uur Bo in zijn vertrouwde omgeving laten inslapen. Maar ik moest ook nadenken over wat er daarna met Bo zou gebeuren. Blegh, daar wilde ik helemaal niet aan denken. Het is natuurlijk voor iedereen heel persoonlijk. Maar ik vind het een fijn idee om Bo weer thuis te hebben. Cremeren lijkt mij dan het fijnst, dan kan ik hem een mooi plekje geven in mijn huis. Ik stelde de vraag op mijn Facebook pagina wat jullie ervaring hiermee is. Na meerdere websites te hebben bekeken en vele tips van mijn Facebookvolgers, ik kwam op de pagina van Anubis.nl terecht. Een dierenuitvaartcentrum in Almere wat alles voor je regelt.

Ik belde het 06 nummer en kreeg Desiree (hoe toevallig) aan de lijn en zij gaf mij gelijk een goed gevoel. Wat een lieverd en zoveel medeleven. Zoveel respect heb ik voor haar. Ik zou nooit dit werk kunnen doen, want ik zou bij elk overlijden van elk dier gelijk keihard huilen. Ze vertelde mij de nodige informatie en ik kon aangeven of ik Bo wilde komen brengen. Ik vind het prettig als ie wordt opgehaald. Bo zou worden opgehaald dezelfde dag om 18.30 uur. Zo hebben mijn moeder en ik nog voldoende tijd om afscheid te nemen en kan mijn lieve Jip hem nog zien en ruiken. Zij hebben geen eigen crematorium, maar werken samen met een crematorium in Wormerveer.

Het afscheid

Sinds ik wist dat Bo er heel snel niet meer zou zijn, leefde ik in een soort waas. Ik wist eigenlijk niet goed wat ik moest doen. Ik maakte veel foto’s en filmpjes. Dankzij zijn heftige pijnstillers, leefde hij gigantisch op. Hij speelde weer, sliep weer naast mij onder mijn oksel als een teddybeer, miauwde erop los, at beter en kwam non stop knuffels halen. Moeilijk ook wel weer, want dan lijkt het een gezond beestje. Maar je weet wel dat hij eigenlijk ernstig ziek is. Hoe tegenstrijdig? Het is zo fijn om hem zo lekker te zien rondhuppelen en dat hij minder pijn heeft. Maar aan de andere kant wil je hem dan juist nog niet laten gaan.

Ik heb wel 100 keer de uitslag teruggelezen om mijzelf te bevestigen dat ik de juiste keuze maakte om hem in te laten slapen. De laatste avond kwam een vriendinnetje wijntjes drinken en Bo bekijken. Tja, wat moet je dan? We hebben genoeg wijn gedronken en gepraat, foto’s gemaakt van Bo.

Bo heeft de laatste nacht, net zoals elke nacht de afgelopen 11 jaar, de hele nacht tegen mij aan geslapen. Hij was s’morgens direct vrolijk en opgewekt. Wat pijnstillers al niet kunnen doen. Ik heb zo tegen deze dag opgekeken. En nu was de laatste dag voor Bo toch echt aangebroken. Mijn vriend kwam deze ochtend nog even langs. Een enorme steun en toeverlaat. Mijn moeder kwam later die middag om overal bij te zijn. Ik heb de hele dag Bo geknuffeld en met hem gespeeld. Om 16.00 uur zou dierenarts Sietse van Dierenkliniek Almere Haven, bij mij thuis komen om Bo in te laten slapen. De tijd van deze laatste dag samen ging zo snel. Naarmate de tijd dichterbij kwam, des te nerveuzer ik werd. We hadden heerlijke meditatie muziek opgezet, kaarsjes aangestoken en een relaxte sfeer in mijn woonkamer gemaakt.

Inslapen en afscheid nemen

(Ik schrijf dit stukje trouwens op de avond dat Bo is ingeslapen) Ding, dong, daar ging de deurbel. Een schok door mijn lijf. Nu was het zo ver. Bo bleef, nieuwsgierig als hij is, nog beneden om te kijken wat voor bezoek er binnen kwam. Maar hij voelde al snel nattigheid en vluchtte naar boven. Dierenarts Sietse gaf uitleg wat ze ging doen en hoe alles zou gaan verlopen. Ik moest hem gaan halen en voelde zijn angst. Mijn hart brak. Wil ik dit wel doorzetten? Ik begon te twijfelen, maar wist dat dit de enige weg was om Bo te helpen.

Ik ging met hem om de grond zitten en hij spartelde tegen, verschrikkelijk. Maar de dierenarts gaf hem de eerste prik, hierdoor gaat hij langzaam slapen. Ik kon alleen maar huilen. Het duurde voor mijn gevoel een eeuwigheid. Hij bleef best wel wakker. Hij werd op een gegeven moment iets suffer en kreeg nog een klein beetje slaapmiddel bijgegeven. Bo ontspande en viel rustig in een diepe slaap.

We hebben hem daarna in zijn lievelingsmandje gelegd. Een rieten mand met een lekker zacht dekentje. Toen kreeg hij het laatste prikje om zijn hartje stil te zetten. Dat ging super snel. Hij gad bijna direct na die prik een soort grommetje, wat zijn laatste adem bleek. Wat verschrikkelijk, daar lag hij, mijn Bo. Ik huilde alleen maar. Even wachten en de dierenarts controleerde zijn hartje. Ze bevestigde dat hij was overleden. Ik vroeg Sietse of ze nog even in Bo zijn bekkie wilde kijken. Ik keek mee en mijn besluit om hem te laten gaan werd wederom bevestigd. Ik zag dat de toestand nog slechter was als vorige week woensdag. Het kaakbot lag inmiddels zelfs bloot. Ik ben blij dat ik dit heb gezien, want dit sterkte mij dat ik deze keuze heb gemaakt. Ik heb hem zoveel pijn bespaard. Tranen, tranen, tranen.

Wat een lieverd is Sietse. Zo rustig en fijn. Ook fijn dat je niet direct hoeft te pinnen of af te rekenen. Je krijgt gewoon een factuur per mail. Ze vertrok en nu hadden mijn moeder, mijn andere kat Jip en ik twee uur om afscheid te nemen voordat uitvaartdienst Anubis, Bo zou komen halen. Een gekke twee uur. We legde het mandje met Bo op een poef midden in de woonkamer en trokken een wijntje open. Even proosten op prachtige Bo. Ik heb zoveel gehuild en weer nu ik dit schrijf. Bo lag er zo mooi bij. Ik had gedacht dat ik het eng zou vinden als ie nou eenmaal dood zou zijn. Maar het leek alsof hij sliep, alleen zie je wel dat het leven er echt uit is. Ik heb hem bedankt dat hij er altijd voor mij is geweest en dat ik heel veel van hem houd. Daarnaast hebben we een witte roos bij hem neergelegd die mijn vriend smorgens had meegenomen.

Bekijk hier Deel 1 van mijn driedelige serie: Ziekte, afscheid en inslapen…

Uitvaartcentrum Anubis

Na een stroom aan tranen, lieve woorden, knuffels en aaitjes, waren de twee uur voorbij. De deurbel ging wederom. Nu om Bo zijn laatste kus te geven en hem echt voor het laatst te zien. Desiree en haar man kwamen Bo halen. Bo was inmiddels niet meer warm en ik voelde aan zijn pootjes dat hij helemaal stijf werd. Een goede timing om Bo te laten gaan. Desiree en haar man waren enorm begripvol en lief. Na een kort praatje over wat Bo voor kat was, ik wilde er geen lang verhaal van maken want ik had al 2 uur afscheid kunnen nemen van mijn schat, was het tijd om mijn wensen door te nemen. Ik heb gekozen voor een individuele crematie en ik krijg een appje als het plaatsvindt. Daarnaast heb ik gekozen voor een stukje vacht in een klein flesje en een pootafdrukje in een lijstje.

Ik kon al mijn vragen stellen over hoe het verder ging verlopen met Bo. Zij brachten hem diezelfde avond nog naar het crematorium in Wormerveer. Ik heb hem meegegeven in zijn eigen mandje met zijn eigen dekentje. Met het dekentje wordt hij ook gecremeerd.

Keurig werd ik gebeld toen het moment daar was toen hij daadwerkelijk werd gecremeerd. Oef, dat viel mij erg zwaar. Ik was net onderweg naar een trimklant. Het voelde alsof hij dan echt weg was daarna. Dit gebeurde trouwens drie dagen nadat hij is ingeslapen, op 20 mei 2019 om 19.45 uur.

De week kon ik Bo ophalen. Wat hebben de mensen van Anubis dat prachtig geregeld. Op een rustige locatie zijn zij gevestigd. In een huiselijke sfeer, stijlvol ingerichte uitvaartlocatie, stond de as van Bo in een klein urntje. Met een kaarsje, pootafdruk, Bo zijn vacht in een buisje en bloemen. Ik kon het weer niet droog houden. Heel confronterend om dit zo te zien. Ik had nog geen urn uitgekozen, maar Desiree had zelf een urntje bedacht waar de as in iedergeval in bewaard kon worden. Na meerdere urntjes bekeken te hebben, koos ik voor de urn die Desiree al had gekozen. Deze vond ik namelijk het mooiste. Ze maakte er nog een lintje aan vast met een “Bo” erop.

Bekijk hier Deel 2: Cremeren of begraven?

Verwerking

De eerste twee weken kon ik nauwelijks naar foto’s van Bo kijken. Elke keer als ik foto’s voorbij zag komen of filmpjes op mijn telefoon, moest ik huilen. Als ik thuis kwam riep ik automatisch: Jip! Bo! Alleen lieve Jippie stond bij de deur. Mijn gekke miauwende Bo ontbrak. In bed mis ik mijn knuffelbeertje, als ik naar de WC ging zat er geen pluizenbol met mij te kletsen en wanneer ik zat te werken op de computer was Bo niet naast mij.

Jip was ook in de war. Hij liep elke keer rond in huis, van boven naar beneden en leek Bo echt te zoeken. Onder een kermend gemiauw. Zo verdrietig werd ik hiervan. Ik mis Bo zo erg!

Ook kamp ik af en toe met een schuldgevoel. Had ik dit kunnen voorkomen? Had ik beter kunnen handelen? Had ik eerder naar de dierenarts moeten gaan? Had ik door moeten zoeken naar andere behandelingen? Had ik hem niet moeten laten inslapen?

Tijd heelt alle wonden. Ik probeer vooral niet te diep in gedachten te verdrinken als het over Bo gaat. Dit omdat ik niet de hele tijd wil huilen. Hoewel ik trots ben op de keuze om niet te lang te hebben gewacht met Bo inslapen, blijft het gemis. En dat heel veel pijn. Voor mij voelt het echt alsof een familielid is overleden.

GZ Psycholoog Endenburg zegt het volgende over rouwverweking van een huisdier het volgende:
“Het hangt af van de sterkte van de band die je hebt met het dier. Als jij heel veel met je papegaai kan, dan bouw je een sterke band op. Dan duurt het rouwproces ook langer. De leegte is voelbaar.” en “Als een huisdier overlijdt kunnen er dingen naar boven te komen die er al lang zaten. Denk aan een traumatische gebeurtenis die ze hebben meegemaakt. Dat huisdier heeft er altijd voor gezorgd dat ze er redelijk mee om konden gaan. Als het huisdier is gestorven komt dat weer naar boven.” Bron.

Bekijk hier deel 3: Interview met Nienke Endenburg over rouwen

En nu?

Allereerst wil ik iedereen super bedanken voor alle lieve berichten via Facebook, Instagram en Whatsapp. Ook mijn klanten hebben zo erg met het verlies van Bo meegeleefd. Ik heb hier zoveel steun van gehad! Ook mijn lieve ouders, vriend en vrienden hebben mij gigantisch geholpen en mij getroost.

Bo zijn dood heeft mij wel geïnspireerd om hier meer over te vertellen op Youtube, hierover later meer.

De leegte in huis voelde niet goed, daarnaast merkte ik dat mijn huis geen lekkere sfeer had meer. Jip is een enorm lieve kat, maar die slaapt veel, komt wanneer hij zin heeft en begon met spullen slopen nu Bo er niet meer was. Ik ben nou eenmaal veel van huis. Daarom heb ik een besluit genomen, deze lees je in mijn volgende blog!